Fındıklı’nın Neyi Meşhur? Bir Yolculuğun Hikâyesi
Geçen yaz Karadeniz’in kıvrımlı yollarında ilerlerken, yol bizi Rize’nin kıyısında küçük ama ruhu kocaman bir ilçeye getirdi: Fındıklı. Henüz adını duyar duymaz aklınıza fındık geliyor olabilir, ama bu güzel belde insanı sadece ürünleriyle değil, dokusuyla da büyülüyor. Size bu yolculuğu, yanımda iki dostumla yaşadığım bir hikâyeyle anlatmak istiyorum.
Yol Arkadaşları: Ahmet ve Elif
Ahmet, planlı ve çözüm odaklı biriydi. Yola çıkmadan önce haritaları kontrol eder, en kısa rotayı bulur, nerede duracağımızı hesaplar ve adeta bir strateji uzmanı gibi her detayı düşünürdü.
Elif ise bambaşkaydı. İnsanlarla konuşmayı, bağ kurmayı ve her durakta bir hatıra bırakmayı severdi. Ahmet için yolculuk “hedefe varmak” demekti, Elif içinse “yolda karşılaşılan insanlar.”
Ben de onların arasında, ikisini de dinleyerek bu yolculuğun tadını çıkarmaya çalışıyordum. Ve Fındıklı’ya vardığımızda, aslında her iki bakış açısının da bu topraklarda anlam bulduğunu fark ettim.
Fındıklı’nın Çay Bahçeleri
İlçeye girer girmez göz alabildiğine uzanan çay bahçeleri bizi karşıladı. Ahmet hemen dikkat kesildi:
“Bakın,” dedi, “buradaki çayın kalitesi toprağın verimiyle alakalı. Burada üretim daha az ama daha nitelikli olabilir. Ekonomik açıdan düşündüğümüzde…”
Ahmet’in bu çözüm odaklı yaklaşımı değerliydi ama Elif çok daha farklı bir noktaya odaklandı. Bahçede çalışan yaşlı bir kadınla konuşmaya başladı. Kadının elleri yılların emeğiyle nasır tutmuştu. Kadın, çay toplarken yüzünde kocaman bir gülümsemeyle bize, “Her yaprak evimize ekmek olur” dedi.
Elif’in soruları, kadının hayat hikâyesini ortaya çıkardı: çocuklarını okutmak için sabahın erken saatlerinde bahçeye girişini, yağmur altında bile çalışmasını ve her demli çayın aslında bir aile hikâyesi olduğunu anlattı. O an, çayın sadece ekonomik bir ürün değil, aynı zamanda bir yaşam mücadelesi olduğunu hissettik.
Fındıklı’nın Tatlı Yüzü: Laz Böreği
Öğle saatlerinde bir köy evine uğradık. Masaya konan tabakların arasında altın sarısı rengiyle parlayan Laz böreği dikkatimi çekti. İlk lokmayı alır almaz içindeki muhallebinin sıcaklığı kalbime işledi.
Ahmet, tatlının tarifini öğrenmeye çalışıyor, “Püf noktası nedir? Şeker oranı nasıl ayarlanıyor?” diye soruyordu. Elif ise ev sahibinin gözlerindeki gururu fark etti: “Misafire ikram edilecek en güzel şeydir bu, çünkü içinde hem emeğimiz hem sevgimiz var,” dedi kadın.
Ahmet için Laz böreği bir tarif, bir teknikti; Elif içinse samimiyetin ve misafirperverliğin simgesiydi. İkisi bir araya geldiğinde, bu tatlı sadece bir lezzet değil, bir kültür köprüsü oldu.
Fındıklı’nın Dereleri
İlçeden geçen derelerin sesi bize eşlik ederken Ahmet, “Bu sular hidroelektrik potansiyeli açısından çok değerli olabilir,” diyordu. Stratejik düşünüyordu, haklıydı. Ama Elif derenin kenarında oynayan çocuklara takıldı: “Onlar için dere sadece enerji değil, kahkaha, oyun ve özgürlük.”
O an anladım ki, Fındıklı’nın asıl zenginliği ne yalnızca çayı, ne Laz böreği, ne de dereleriydi. Onun gerçek zenginliği, hem Ahmet’in baktığı gibi geleceğe dair stratejik bir güç taşımasında, hem de Elif’in gördüğü gibi insanlara bağ kurduran bir sıcaklık sunmasındaydı.
Fındıklı’nın Asıl Meşhuru
Evet, Fındıklı çayıyla, Laz böreğiyle ve dereleriyle meşhurdur. Ama bence asıl meşhuru, insanlarının içtenliği ve hayatı farklı gözlerle görmemizi sağlayan o misafirperverliğidir. Burada, erkeklerin çözüm odaklı yaklaşımı ile kadınların empatik ve ilişkisel bakışı bir araya geldiğinde ortaya tam bir yaşam senfonisi çıkıyor.
Sizin Hikâyeniz Ne Olacak?
Fındıklı’da biz üç yol arkadaşı, farklı bakış açılarıyla aynı gerçeğe ulaştık: bir yerin meşhuru sadece ürünlerinde değil, insanlarında saklıdır.
Peki ya siz?
– Fındıklı’ya yolunuz düştü mü, düşseydi hangi tatları ya da anıları keşfetmek isterdiniz?
– Sizce bir şehrin asıl meşhuru ürünleri midir, yoksa insanları mı?
– Ahmet’in çözüm odaklılığı mı, Elif’in empatisi mi size daha yakın?
Yorumlarınızı paylaşın; çünkü bu yolculuk, sizin hikâyelerinizle tamamlanacak.